In memoriam
Op 24 oktober overleed in de leeftijd van 82 jaar de heer Luigi Scoppetta.
In zijn paspoort staat: geboorteplaats Bucchianico. Zo’n typisch Italiaans dorpje, Midden-Italië, de Abruzzen, heel dicht bij de zee. Parochiekerk van St.Urbanus, heiligdom van St.Camillus. Dorpje op een heuvel.
Je laat veel achter als je vertrekt. Zijn broer Anselmo ging naar Australië. Luigi verruilde het dorpje aan de zee voor aanvankelijk Sittard-Leijenbroek. Een week na zijn 24ste verjaardag kwam hij daar aan. Bestemd om ondergronds te gaan werken.
Van het buitenleven aan de Italiaanse zee, naar de ondergrondse wereld van de mijn.
Eerst de Emma daarna al gauw de Julia. Daarom ging Luigi wonen in de Laurastraat. Bij het dansen leerde hij een Italiaans meisje kennen. Zo ongeveer bij hem uit de buurt. Carmelina. Al gauw werd het serieus. Ze gingen trouwen, in 1963, 53 jaar geleden. Een huis werd gevonden aan de Zwaluwstraat. De tweeling Marcello en Marco werden geboren. Een tijd van hard werken, na 1971 op de glasfabriek, vlak over de grens. Om het jaar een paar weken terug naar de geboortestreek.
De heer Scoppetta had wel enkele engeltjes op zijn schouders, de laatste jaren. Een paar keer was hij al eigenlijk opgegeven. Maar hij was sterk. Zijn hart was sterk. Totdat hij toch is heengegaan. Zijn gezin herinnert zich hem, met respect. Met liefde. Italiaans kaarten met nonno, hoe hij hield van lekker eten, zoete dingen, latte speciale, zijn liefde voor de natuur. Met het scootmobiel zijn ferrari erop uit. Wandelingen, ieder op z’n eigen tempo. Italiaanse tv. Mooi en kostbaar. Om te bewaren in je hart.
“Abiterò nella casa del Signore per lunghissimi anni…” (psalm 23)