Overleden: Jordy van Werven, mevrouw Mici Degens-Konte. ees hier het in memoriam, geschreven door pastoor Heemels
In de nacht van zaterdag op zondag, 2 september, overleed in de leeftijd van 19 jaar Jordy van Werven. Op vrijdag 7 september kwamen zeer velen naar de kerk om afscheid te nemen van Jordy. Jordy had in zijn leven veel harten geraakt. Hij had niet lang nodig om vrienden te maken. Waar hij kwam was vreugde. Waar hij was, bracht hij kleur. Als hij binnenkwam, omhelsde hij je meteen, gaf hij je een kus. Wat is zijn geheim? De mensen die hem hebben gekend weten het. Hij had charisma. Jordy, hij had nog zoveel te doen, hij had nog zoveel te geven…Zijn familie en zijn vrienden, zijn moeten het doen, zij moeten verder met wat hij hen in handen heeft gelegd. Wat hij ze heeft gegeven.Daar danken we hem voor, zijn vriendschap, zijn enthousiasme, zijn gave een plekje te vinden in je hart, om met een glimlach aan hem te denken.
Dinsdag 11 september overleed in de leeftijd van 84 jaar mevrouw Mici Degens-Konte. Ze was een dochter van twee Sloveense ouders: Jozef Konte en Maria Skufca. Ze waren uit hetzelfde dorpje afkomstig. Jozef en Maria waren niet de enigen in hun omgeving die hun geluk elders gingen zoeken. Ze kwamen hier terecht. Met hun kinderen (2 jongens, 2 meisjes, Miets was de oudste) spraken ze Sloveens. Het Nederlands leerden de kinderen op school, het dialect in het dorp. Wat is het een bijzondere tijd geweest, waarin Miets Konte opgroeide. Mici Konte trouwde met Jo Degens in de pastoor van Ars kerk op woensdag 12 juli 1961. Kapelaan Damen zegende het huwelijk in. Hier geboren en getogen, Eygelshoven en Hopel. Hier gebleven. Hier werden de kinderen Bert, Pep en Ron geboren. In de Mis hoorden we: “Als mens word je geboren en gaat eens weer dood en daar tussen in leef je, groei je, ben je steeds aan het worden. In zonlicht en schaduw, bij dag en nacht, word je steeds meer mens” (naar het boek Prediker). Tijdens de uitvaartplechtigheid bezongen we als het ware het leven van Miets Degens-Konte. De echte musici zitten in haar familie. Ze zouden een lied kunnen maken, kunnen zingen over haar lieve lachende ogen, over oma Mici, die eieren kookt voor haar kleinkinderen, hoe het maken van muziek, het zingen van de jongste generatie haar naar de parochiekerk trok, op de eerste zondag van de maand. Een kerk, waarin ze gedoopt is, enkele dagen na haar geboorte. Bij haar afscheid zijn we opnieuw op dezelfde plek samen. God haalt wat voorbij is steeds weer terug. Leven en dood en toch weer leven. In dit geloof leefde ze.