In memoriam Elly van Nunspeet – Brull, Hub Triepels Dinie Benders-Berkers en Maria Gielgens-Kubera.
Overleden Op 22 juni overleed in de leeftijd van 85 jaar mevrouw Elly van Nunspeet-Brull.
De naam Brull heeft zeer oude papieren hier in Eygelshoven. Precies 200 jaar geleden, in 1816 en in 1817 was er een Brull schutterskoning van Eygelshoven. In 1888 had de familie Brull al zo’n 100 jaar een slagersbedrijf hier in Eygelshoven. Middenstand dus, geen mijnwerkers. Zo zou haar vader Antoon ook slager worden, evenals zijn broers Jozef (Putstraat) en Aloys (Laurastraat). Zus Anna zou het café overnemen, dat bekend werd onder de naam zaal Nols.
Als je in de grote kerk komt, dan zie je, als je goed kijkt, in een van de oudste glas-in-lood ramen, een raam van Joep Nicolas, geschreven: 1923 geschenk van Mathieu Brull-Meelkop, opa en oma van Elly. Daaruit blijkt, dat naast het mijnbedrijf ook de middenstanders flink hebben bijgedragen aan de nieuwe kerk. Hier in Eygelshoven was ze thuis. Hier is ze zo’n 81 jaar gebleven. De wortels van die familieboom zaten diep, eeuwendiep. De boom groeide. Hier stichtte Elly een gezin, zoals we dat zo chic zeggen. Ze trad in het huwelijk met Nico van Nunspeet. De kinderen Margret en Philien werden hier geboren. Het huis aan de Rimburgerweg was ook een huis met verschillende generaties door elkaar. Broer Matho en zus Marianne woonden verder weg, maar zij waren feitelijk gevoelsmatig altijd dichtbij. Contact was er veelvuldig. Bij haar begrafenis aan de Rimburgerweg is de cirkel voltooid. Moge zij haar weg gevonden hebben die haar brengt naar een eeuwig thuis, in een land van licht en vrede.
Op 27 juni overleed in de leeftijd van 87 jaar de heer Hub Triepels.
Op zijn bidprentje staat afgebeeld de H.Pastoor van Ars. Het is veelzeggend, deze keuze. De pastoor van Ars, dat is de patroonheilige van de kerk van het Molenveld en de Hopel, de kerk die in 1958 werd gebouwd en tot 1993 in functie is geweest. De kerk waaraan Hub Triepels zijn hart had verpand. De kerk waarin hij zijn hart had gegeven, aan zijn bruid Fieny Coerver. Op 22 juni 1959 was dat. De kerk waarin hij vanaf 1961 heeft gezongen in het koor. De kerk waarvoor hij ontelbare uren in de weer is geweest, met name voor de jaarlijkse braderie Petit Paris. De hele Truytstraat en omgeving was dan ingericht als markt. Rommelmarkt, kindermarkt, oude ambachten, gezellige buffetten, en natuurlijk muziek.
Het hele jaar door haalden Hub Triepels, Siem de Graaf en anderen spullen op voor deze braderie. Het was een groot succes. Met de braderie en acties als oud papier, de verloting etc. is er menige restauratie, en menig glas-in-loodraam betaald. Want veel geld was er niet, er was altijd wel weer iets nodig, maar het kwam er ook altijd, en dat was dankzij mensen, vrijwilligers, als Hub Triepels. In oktober 1991 werd hij dan ook pauselijk onderscheiden voor al zijn inzet.
Pastoor Vliex overleed plotseling op 16 april 1992, op 62 jarige leeftijd aan een hersenbloeding. Na zijn overlijden werd de conclusie getrokken dat er geen nieuwe pastoor zou komen en dat de parochie zou worden opgeheven, de kerk gesloten. Want een leed moet dat zijn geweest, juist voor mensen zoals Hub Triepels. We mogen God danken dat op dat moment een wijze pastoor, Arnold Borghans, hier pastoor was. Met zijn wijsheid heeft hij wellicht het leed wat kunnen verzachten. Borghans was van Schaesberg. Triepels ook. Borghans wilde de van Ars kerk zichtbaar maken in de Joannes de Doper kerk. Hij wilde mensen uit de van Ars kerk zoveel mogelijk betrekken bij deze parochie. Ze moesten zich hier thuis gaan voelen. Zo werd Hub Triepels gevraagd om zitting te nemen in het kerkbestuur. Zo werd het echt een kerkbestuur van beide parochies. Zo kregen de vele mooie kunstschatten van de van Ars kerk een plaatsje in de Joannes de Doper kerk. Ramen, Fatimabeeld, Barbarabeeld en Pastoor van Ars beeld van Gene Eggen, zij-altaren. Als Hub Triepels hier was, en dat was hij vaak, dan zei hij trots: “dit is van os, en dit is van os, en dat is van os”. Hij zei het met trots, en niet met rancune.
Hij vond zijn plaats ook in onze koren: het Gemengd Kerkelijk Zangkoor, het begrafeniskoor en de Schola. Aan het Gregoriaans had hij zijn hart verloren. Dat vond hij het allermooiste. De schola heeft zijn uitvaart mogen opluisteren. En bij de zeswekendienst zong het gemengd koor ter ere van hem.
Zo herinneren we ons hem. Iemand die zich inzette voor parochie en gemeenschap. Over grenzen heen durfde te stappen. Onger de luuj, dat wilde hij zijn, tot op het laatst. Zo herinneren we ons hem. H.Pastoor van Ars, wees hem, en onze parochie tot voorspreker. AMEN.
Op 10 juli overleed in de leeftijd van 91 jaar mevrouw Dinie Benders-Berkers.
Dinie Berkers groeide op in een sportief gezin. Haar broers Jo en Pierre (‘Bob’), zijn als doelmannen bekendheden in de geschiedenis van de lokale voetbalclubs, de Hopel en de Laura. Voor meisjes was het voetballen niet weggelegd. Maar al jong, 10 jaar was ze, wist Dinie de weg te vinden naar de lokale gymnastiekvereniging Apollo, opgericht in 1936. Dinie was dus lid vanaf het allereerste begin van deze vereniging. Om altijd lid te blijven. Ze was turnster. In 1946 en in 1949 werd ze Limburgs kampioen. In 1950 werd ze tweede bij de ZuidNL kampioenschappen. Hierna werd ze leidster en hoofdleidster van Apollo, en later van de fusieclub SVE. Zo trainde ze wekelijks zo’n 300 leden en werd ze in Eygelshoven bekend als juf Dinie. Ook gaf ze les aan dansmariekes en andere dansgroepen. Voor haar grote inzet voor de vereniging ontving mevr. Berkers in 1979 de Eygelshovense Standaard uit handen van burgemeester Persoon. Een onderscheiding die alleen wordt uitgereikt aan mensen die heel veel werk hebben verricht voor de gemeenschap. In 1986 bij haar gouden lidmaatschap werd ze gehuldigd door haar vereniging met de gouden KNVG speld.
Dinie Berkers trad in 1954 in het huwelijk met Pierre Benders uit Waubach. Ze trouwden op 7 febr 1949 in de parochiekerk en in 1951 werd zoon John geboren.
Vele jaren woonde het gezin in de Molenweg. Oma Berkers woonde lange tijd bij hen. John koos voor een militaire loopbaan en ging al jong het huis uit. Echtgenoot Pierre overleed in 1984, op 59 jarige leeftijd. In 1994 volgde een verhuizing naar de Berghofflat. Dinie was ondertussen oma geworden van drie meisjes. En ze zou overgrootmoeder worden van 9 achterkleinkinderen.
Zeer veel jaren heeft ze zich enorm ingezet voor onze gemeenschap. Ze deed het graag voor de jeugd. Ze werd er zeer voor gewaardeerd.
Dat ze nu mag rusten in Gods vrede.
Op 14 juli overleed in de leeftijd van 92 jaar mevrouw Maria Gielgens-Kubera.
‘Een veelbewogen leven’, zo stond het in de rouwadvertentie. En zo is het ook. Dat mag je wel zeggen als je man, Willy, zo jong, zo ernstig ziek wordt, dat hij aan de ziekte overleed, op 13 maart 1960, op nog maar 35 jarige leeftijd. Bijna aan het einde van de tweede wereldoorlog waren ze getrouwd, in de Pieterskerk in Chevremont. Ze kregen een dochter, Marianne.
Alles in het dorp, in de regio, ademde de koel. Ook Willy Gielgens werkte daar. Ook zijn vader, zijn schoonvader, noem maar op. Steeds meer mensen kwamen naar hier om te werken. Van heinde en ver. Het werd tijd voor een nieuwe kerk, die de pastoor van Ars kerk zou gaan heten. Vlakbij het huis aan de Kommerveldlaan. Het werd voor het gezin Gielgens de kerk waarin afscheid genomen moest worden van echtgenoot en vader Willy, op 17 maart 1960.
Mevr. Maria Gielgens-Kubera werd weduwe Gielgens-Kubera. Steun vond ze volop, om zich heen. Bijv. in de vriendschap met mevr. Geppaard, moeder van schoonzoon Jan.
Steeds vaker was ze bij dochter Marianne thuis, totdat op een goede dag, zo’n 24 jaar geleden, het plan werd gerealiseerd om voorgoed te gaan wonen bij Marianne en Jan aan de Anselderlaan. Het huishouden deed ze graag. Strijken was een hobby. Oma was ze, van John en Marcel. Overgrootmoeder werd ze. De noodzakelijk dialyse, drie keer per week, op dinsdag, donderdag en zaterdag, nam veel tijd in beslag. Werd een groot deel van haar leven. Dialyse, en weer bijkomen van de dialyse. Ze probeerde er het beste van te maken, samen met de mensen die ze er ontmoette. En, hoewel het zwaar was, lukte haar dat aardig, met haar karakter, haar humor, haar gezelligheid. Gezellig praten, met wie dan ook.
De laatste maanden wilde ze ook graag de Communie thuis ontvangen. Mevr. Gielgens was een gelovige vrouw, met haar eigen devoties.
Mevr. Gielgens zal worden herinnerd: haar glimlach. Haar moed, haar optimisme. Zo lang het kon doorgaan. Zich oppakken. Er het beste van maken. Nu is het ‘time to say goodbye’. Haar tijd was gekomen. Ze voelde het zelf zo, en zo was het. Bijgelegd werd ze in het graf bij haar echtgenoot Willy, in het geloof dat ze boven in de hemel in geluk mogen leven.