Op woensdag 2 september overleed in de leeftijd van 96 jaar de heer Frans Boermans uit de Putstraat. In de parochiekerk sprak ik de volgende woorden. In de nacht van 3 op 4 september 1993 was er een korte brand in de stallen van de boerderij aan de Putstraat. Ik las erover in de krant. Het Limburgs Dagblad sprak van de Putstraat in de Kerkraadse buurtschap (!) Eygelshoven.
Wat interessant is: het artikeltje sprak over een 350 jaar oud gebouw! Dat is dus echt oud. Een van de oudste gebouwen van Eygelshoven. Dan spreek je over hout en leem en vakwerk. In deze eeuwenoude boerderij woont de familie Boermans sinds de 18e eeuw. Moet u zich eens voorstellen. Als u gevraagd had aan Frans Boermans: ‘wanneer is uw vader eigenlijk geboren?’ Dan had dhr Boermans gezegd: ‘in 1883!’ Jeetje! En uw opa dan? ‘Dat was omtrent 1846’. Toen woonde de familie al zo’n 100 jaar in de boerderij (1753).
Rond 1876 werden een groot gedeelte van Eygelshoven van water voorzien vanuit de waterput in de Putstraat. Echt hygienisch was het allemaal niet. Daarom werd besloten een nieuwe put te maken in de tuin van de pastorie. Dus het water kwam in die tijd van pastoor. De melk kwam van de overkant, van boerderij Boermans. Of natuurlijk van een van de verschillende andere boerderijen.
Zo vinden we de naam Boermans terug in de oude doopboeken. Uit de tijd dat er nog geen Laura was en geen Julia. De tijd van de namen Eijdems, en Meelkop en Brull en Aretz.Opa Boermans stierf in 1917. De Mis was in wat wij nu noemen het oude kerkje. Maar er was nog geen nieuwe kerk. Hij werd begraven naast het kerkje, want er was nog geen nieuw kerkhof.
De vader van Frans Boermans zou sterven in 1957, moeder Boermans-Reumkens in 1972. Zij werden vanuit de nieuwe parochiekerk begraven en te rusten gelegd op het nieuwe kerkhof.
Als u naar uw werk gaat, neemt u misschien de buitenring, of het openbaar vervoer. Frans Boermans ging lopend naar zijn werk, of met de tractor: zomers naar zijn koeien in de wei, en hij kwam dan langs het kerkhof, waar zijn ouders liggen. Ik moest denken aan een oud gedicht:
Er stonden drie kruisen op Golgotha,
Maar de boer hij ploegde voort.
Magdalena, Maria, Veronica,
Maar de boer hij ploegde voort,
En toen zijn akker ten einde was,
Toen keerde de boer den ploeg
En hij knielde naast zijn ploeg in het gras,
En de boer, hij werd verhoord.
Op het ritme dat het jaar, dat de natuur, dat Onze Lieve Heer je geeft, doe je je werk. Elk seizoen zijn specifieke bezigheden.
Frans Boermans heeft hard gewerkt. Net zoals zijn vader en moeder. Niet klagen, maar dragen en bidden om kracht…
Hij trouwde in 1959 een vrouw, waar hij veel van hield: Elly Mousset. Jos en Elies werden geboren. Elly werd ziek. Dragen, bidden om kracht. Want het was zwaar. Zo zwaar dat Elly stierf toen ze nog maar 50 jaar was. Op 13 maart 1982 was in deze kerk de uitvaartmis. Vader Frans, zoon Jos en dochter Elies waren samen sterk. Ze waren er voor elkaar. Het leven moest en ging verder. Ritme van het leven.
Jos trouwde met Mirjam en Elies met Harry. De kleinkinderen werden geboren: Max, Antwan, Elieke en Jeanet!
We kijken terug op een leven van geworteld zijn. Dicht bij je roots blijven. Dicht bij de natuur. Je dierbaren dichtbij. Letterlijk, maar ook: in je hart. Werken en genieten, of het nou een wandeling is, of de carnaval. Maar het werk was ook genieten. Samen met broer Kees en anderen. En dan natuurlijk samen met zoon Jos.
Heer God! De boer lag in het gras,
Toen droomde hij dezen droom:
Dat er eindelijk een rustdag was
Naar apostel Johannes’ woord.
En de kwaden gingen hem links voorbij
En de goeden rechts voorbij,
Maar de boer had zijn naam nog niet gehoord
En de boer hij ploegde voort.
Eerst toen de boer dien hemel zag
Zo vol van lichten schijn,
Toen spande hij zijn ploegpaard af,
En hij veegde het zweet van zijn voorhoofd af,
En hij knielde naast zijn stilstaand paard,
En hij wachtte op Gods woord.
Een stem sprak tot aarde, hemel en zee
En de boer heeft haar gehoord:
“Terwille van den boer die ploegt
Besta de wereld voort!”
Nu is er de rustdag voor Frans Boermans. We lopen de route die hij ontelbare keren is gegaan. Maar nu gaan we niet verder, niet meer naar de wei. We leggen hem neer. Hij gaat rusten, bij zijn dierbaren, bij Elly, bij vader en moeder.
Dat hij mag rusten in vrede!