Van 1954 tot 1966 had de buurtgemeenschap de Hopel een eigen carnavalsvereniging ‘Der Blauwe Engel’. Eerder berichtte de Anselbode over de dames Lenie Peeters – Jongkind (84) en Jonny Dings – Hendriks (83), die als lid van de Prinselijke garde en als Tanzmariechen nauw betrokken
waren bij deze carnavalsvereniging. Deze week tekent Wim Berendsen de herinneringen op van Thei Gelissen, Prins van CV der Blauwe Engel in 1959.

Aan het woord is Thei Gelissen (83), Prins Carnaval 1959 van Carnavalsvereniging ‘De blaue engel’ uit de Hopel:

Mijn vader kwam oorspronkelijk uit Lutterade. Daar woonde hij op een boerderij, die overigens door een foutje van de geallieerden in 1943 door een bom werd getroffen. Mijn ouders woonden toen al in de Hopel. Mijn vader werd werkeloos en de ambtenaar van de gemeente Beek gaf hem het advies om werk te zoeken op de mijnen. Mijn vader vond werk op de Laura en we kregen een woning in de Meesstraat, zeg maar, midden in het hart van de Hopel.

Ook ik kwam in het mijnbedrijf terecht en achttien jaar lang werkte ik op de Laura, als instructeur op de houwer-cursus. Toen de mijnen in de tweede helft van de jaren zestig begonnen te sluiten, kreeg ik een baan bij de Douane. Ik moest wel een opleiding volgen, die twee jaar duurde, maar dat had ik er graag voor over. Het beviel me prima en ik ben er tot mijn pensioen gebleven.

In de herfst van 1958 kwam ik na een middagdienst thuis en zag ik Sjef Verkooijen en Wim Wurpel aan de voordeur met mijn vader in gesprek. Wim, die president was van ‘Der Blauwe Engel’, vroeg mij of ik geen zin had om Prins Carnaval te worden. Ik was een beetje huiverig, maar uiteindelijk hakte mijn vader de knoop door en daar ben ik hem nog steeds dankbaar voor, want het werd een geweldige carnaval.

De middag voor mijn proclamatie speelden we een wedstrijdje met de Hopel tegen Rimburg en het feest werd natuurlijk in zaal Nols, aan de Putstraat gehouden. Ik bleef nog even aan de bar zitten en toen iedereen weg was, kwamen ze me halen. Ik ging eerst nog even de zaal in en groette naar iedereen en dus verwachtte niemand dat ik Prins zou worden.

Ik danste met Bertie Brauers en toen we in de buurt van de uitgang waren, zei ik tegen haar dat ik even naar het toilet moest en piepte ik er tussen uit. Later heeft ze me wel eens lachend gezegd, dat ik haar toen wel goed voor de gek heb gehouden.

Ik liep vlug naar de woning van de ouders van Leen Jongkind, over wie twee weken geleden ook een stukje in de Anselbode stond. Ik kleedde mij daar om en liep achter de boerderij langs het podium op en werd uitgeroepen tot ‘Prins van de Blauwe Engel’.

Voor de optocht had de raad van elf als Prinsenwagen iets heel bijzonders uitgedacht. Op een grote platte wagen stond een levensgrote namaak spoetnik. De Russen hadden in die tijd een satelliet met die naam in een baan rondom de aarde gebracht. Ik stond op een plateautje op zeker vijf meter hoogte en het was ook nog eens ijskoud. Ik had het er graag voor over, want voor het eerste en tevens laatste jaar ging de optocht door de Hopel. We kwamen vanuit het dorp, maakte een stop op de Laurastraat om extra veel snoepgoed in te laden voor de kinderen van de Hopel. Na het rondje Hopel gingen we weer via het Molenveld naar Nols om te vieren.

Het was een geweldig carnavalsjaar voor mij. Een ding moet ik je nog vertellen Wim. In het laatste jaar dat ik bij de douane werkte, kreeg ik een akkevietje met mijn baas. Ik ging naar personeelszaken en vroeg of ik niet langzaam met pensioen kon gaan. Een dagje later hoorde ik, dat ik met ingang van februari officieel met pensioen kon gaan, maar dat ik nog zoveel uren te goed had, dat 11 november mijn laatste officiële werkdag was. Dat werd zo afgesproken en op 11 november om exact 11.11 uur stopte ik met werken. Met mijn Prinsenmuts uit 1958 op heb ik iedereen ontvangen, die afscheid van mij kwam nemen.”

Natuurlijk komen er in het interview nog heel wat anekdotes langs, waar een hele Anselbode mee gevuld kan worden. Dus nemen we afscheid en bedanken Prins Thei 1 van ‘De Blauwe Engel’ uit 1959.