Nestor Hub Simons grote voorbeeld voor zijn jeugdige collega’s. Bezorger door weer en wind.

U ontvangt elke week braaf uw Anselbode in de brievenbus, als u daar tenminste geen ‘nee-nee’-sticker op hebt geplakt. Om het krantje te vullen en met veel toewijding bij u te krijgen, zijn nogal wat mensen de hele week in de weer. Belangeloos en tot in het weekend aan toe. Om artikelen te schrijven, om de opmaak te verzorgen, maar vooral ook om de Anselbode door weer en wind bij u in de brievenbus te stoppen. Vandaag aandacht voor de bezorging, het laatste en belangrijkste stukje van de hele puzzel. Want zonder bezorging geen Anselbode.

 Door René van Zandvoort

Hub Simons stapt al elf jaar lang elke maandag op zijn fiets om de Anselbode in de aan hem toebedeelde wijk rond te brengen. Het begon ermee dat hij zijn kleinkinderen Luc en Femke wilde helpen, die door de Anselbode te bezorgen een zakcentje wilden bijverdienen. “Toen heb ik contact opgenomen met Jo Cremers en bleek dat kinderen minimaal dertien jaar moeten zijn. We hebben het toen zo geregeld dat ik met hen samen de Anselbode ging bezorgen en zij met mij meegingen. De verdiensten, die op mijn naam kwamen, stopte ik dan in hun spaarpotjes. Toen mijn kleinzoon veertien was, wilde hij ermee stoppen. Ik ben er met Femke mee doorgegaan, maar die had er op een gegeven moment ook geen zin meer in. Mijn zoon heeft het een tijdje overgenomen. Maar ik vond het zo leuk om te doen dat ik ermee door ben gegaan en geen dag heb overgeslagen.”

Dit jaar ook, voor de eerste keer in al die jaren, op carnavalsmaandag. “Dat is nooit eerder gebeurd,” weet Hub. “Zijn we voor het eerst met al die bezorgers op carnavalsmaandag langs de deuren gegaan.” In totaal met een man of tien. De meesten van hen zijn tieners die er een zakcentje mee verdienen. “In het begin had ik veel adressen waar ik heen moest, verspreid over verschillende wijken. Ik heb op een gegeven moment twee wijken ingeleverd en heb nu nog zo’n 300 adressen over.”

Nee-nee-sticker
Het beleid van de Anselbode is dat als er een ‘nee-nee’-sticker op de brievenbus zit het blad niet wordt bezorgd. “Maar dan wordt me weleens gevraagd: ‘Zut uur van de Anselbode? Iech huj ze evvel óch jeer jehad’. En dan schrijf ik die mensen erbij op een lijstje dat ik bij houd en zorg dat ze alsnog een krantje krijgen. Die lijst kan ik dan overdragen aan degene die het van mij overneemt als ik er ooit mee stop. Vroeger hadden we stickers met ‘nee-nee, Anselbode wel’. Die zijn ooit uitgedeeld. Maar ze waren van zo’n slechte kwaliteit dat als het regende ze van de brievenbus vielen. Ik heb het daar toen met René Wijmenga over gehad om dat te verbeteren, maar dat is er nooit meer van gekomen. Twee jaar geleden is er eens een enquête geweest onder de bezorgers om eens alle adressen op te schrijven met ‘nee-nee’-stickers, maar daar is niets meer mee gedaan. Misschien was het een financiële kwestie, ik weet het niet.”

Hub nam ooit een route over van Wiel Eydems. “Maar die was te voet niet te doen. Dan moest ik naar het industrieterrein van de Julia, een stuk Rimburg tot aan Laura Metaal, een stuk Waubacherveld en een stuk richting Waubach zelf. Veel bedrijven op het Juliaterrein hebben trouwens ook zo’n sticker, die willen geen Anselbode. Ook in het Waubacherveld hebben vijf van de tien woningen een ‘nee-nee’-sticker. Dan moest je soms een heel eind de trap naar boven om dat pas op het laatst die sticker te kunnen zien. Nee, dat was geen doen. Dan moet je een auto hebben en die heb ik niet.”

Het leukste van zijn job vindt Hub het contact met mensen. “Dan ga ik ook even naar het volkstuintje van mijn zwager en ga daar even zitten, de ‘luuj durchsjtreupe’.

Goed gelezen
Hij streeft ernaar om de Anselbode altijd op de maandag te bezorgen, meestal vroeg in de middag. “Zodat de mensen vóór dinsdag weten welke reclames er die week te krijgen zijn in de winkels. Want als de mensen pas op dinsdag zelf weten wat bij mij in de reclame is, mis ik een dag omzet, zegt bijvoorbeeld Karsten Lauvenberg van Slagerij Jongen, een vaste grote adverteerder tegen mij. Sommigen krijgen overigens meer dan één exemplaar, vooral waar veel mensen komen, zoals in de bibliotheek, de kegelhal, of de horeca. Abonnees klagen ook wel als de Anselbode een dag later komt. Die bellen mij dan op waar ze blijft. Is toch een teken dat de Anselbode goed gelezen wordt. Ik denk soms wel dat niet ieder van de jeugdige bezorgers beseft dat mensen er echt naar uitkijken. Maar het blijft leuk om de doen. En mijn vrouw is blij als ik de deur uit ben,” grapt Hub.

Fluitje van een cent
Naast te Anselbode is Hub, die inmiddels de 77 aantikt, nog meer actief. Van het Seniorenblèdsje van de gemeente Kerkrade voor de 65-plussers neemt hij zo’n 100 adressen voor zijn rekening. Verder is hij bij LHC graag gezien, waar hij in het weekend de scheidsrechtersfluit hanteert bij de jeugd en de veteranen. Af en toe helpt ook de veteranen van SVA, die voorheen bij LHC maar tegenwoordig bij Haanrade spelen, uit de brand. Een fluitje van een cent. Zo zijn de dagen van Hub nog goed gevuld. “Och, je moet bezig blijven.”