‘Hoge aaibaarheidsfactor’: “Ik krijg graag een schouderklopje.”
Hij is eigenlijk de variant op nikkelen Nelis met belletjes aan zijn voeten, een trom op zijn rug en een toeter op zijn elleboog. René Wijmenga (59): blocnote in zijn hand, fototoestel om zijn nek, een layout-mesje in zijn borstzak en een rekenmachine en portemonnee in zijn achterzak. Na dertig jaar stopt het huidige gezicht van de Anselbode als redacteur, fotograaf, advertentieverkoper, samensteller, opmaker en drukvoorbereider van Eygelshovens meest gelezen huis-aan-huisblad. Gezondheidsproblemen nopen hem daartoe. Diabetes-2 en andere kwalen hinderen hem. ,,Ik beloof van alles. Maar ik kan het vaak niet meer nakomen. Dat is niet goed.’’<
Het kost hem moeite om nu ‘zijn kindje’, na maar liefst 30 jaar, los te laten, vertelt hij thuis aan de Nieuwenhagerweg, in gezelschap van zijn vrouw Maril, met wie hij in feite ook jaren samenwerkte. Wekelijks haalt hij nou al jaren zijn voldoening uit blikken en woorden van waardering van Eygelshovenaren die ‘het kerkklokje’ niet kunnen missen, zich realiserend dat dit niet had kunnen gebeuren zonder de Stichting Anselbode waarmee hij 16 jaar samenwerkte.
Keerpunt
Een gebeurtenis in 2001 tekent voor René de impact van het blad: de aanleiding was begrijpelijk en verklaarbaar. Zijn hardwerkende en in Eygelshoven geliefde (stief)vader Wiel Eijdems met wie hij de Anselbode destijds maakte, werd ernstig ziek. Het was een roerige tijd waarin de drukkerij wegviel en René, naast zijn baan bij rotatiedrukkerij Bongers, de drukorder noodgedwongen moest uitbesteden. Toen René het waagde, door financiële oorzaken, om het blad in een nieuwe verschijningsvorm in broadsheetformaat (A3) te laten integreren in Landgraaf Aktueel was het dorp te klein. De Stichting Anselbode werd in 2004 opgericht. Het blad moest terug. En kwám terug. In zijn oorspronkelijke vorm: A4-formaat, wit papier en met de vertrouwde mix van kerkberichten, hyperlokale nieuwtjes en advertenties van de Eygelshovense middenstand. ,,Dat zegt veel over de betekenis van de Anselbode voor Eygelshoven.’’ René ontving, inmiddels gepokt en gemazeld in ‘krantenwereld’, alle vertrouwen binnen de nieuwe stichting en voelde zich als ‘een vis in het water’.
Drukkerij Eijdems
René had er toen al heel wat jaren van ervaring op zitten. Liefst was hij boekhouder geworden. Maar uiteindelijk volgde hij na zijn middelbare school de Grafische School in Eindhoven, min of meer aangestuurd door zijn vader, om zo binnen drukkerij Eijdems aan het werk te kunnen gaan. “Ik heb veel respect voor pap voor alles wat hij gedaan heeft. Maar hij was, naast een hardwerkend verkoper, een chaoot en een niet al te beste zakenman.’’ René kreeg een oproep voor militaire dienst, diende bij de Limburgse Jagers in Oirschot en was blij ‘dat stresshol in Eygelshoven’ voor een tijdje achter zich te kunnen laten. ,,Het was net het Amerikaans veldhospitaal uit de serie MASH: alles werd er met een panty bij elkaar gehouden.’’Na zijn diensttijd keerde hij terug op het honk, nam in 1983 de weekkrant ENSU-Weetje (in Landgraaf en Eygelshoven) over van zijn vader en deed daar wat hij later voor de Anselbode deed. ,,Wat mensen en verenigingen aanleveren, moet je ook publiceren. Het is van en voor Eygelshoven. Het is heerlijk om goed te kunnen verwoorden wat een geïnterviewde zegt en vervolgens een compliment te krijgen. Ik krijg graag een schouderklopje,’’ lacht hij. ,,Dat zit in mijn karakter; hoge ‘aaibaarheids-factor’.’’
Positief
De toekomst van de Anselbode ziet hij positief. De stichting Anselbode, waar hij dan formeel op 1 september uitstapt, is nog steeds actief. En er zijn gelukkig enkele nieuwe vrijwilligers opgestaan die zijn taken hebben overgenomen. “Er zijn inderdaad nieuwe mensen bijgekomen die de taken van mij stukje bij stukje hebben overgenomen. Het feit dat de ‘oude garde’ voor een groot deel nog aanwezig is binnen de Stichting ziet hij als een gedegen fundament voor de toekomstige Anselbode nieuwe stijl. “Laat niet onvermeld zijn dat ik de laatste 15 jaren de redactie samen met mijn vriend Wim Berendsen heb gedaan, dat waren mooie jaren binnen de Anselbode.”, vult René aan. Waar René nog graag verbetering in zou willen zien, is dat er meer interactief samenspel is tussen een website/Facebook en de Anselbode. “Ook om meer jongeren te trekken.’’ zegt hij daar over, wat overigens naadloos aansluit bij de filosofie van de huidige stichting.
Toekomst
Stilzitten zal hij straks niet. Met hart en ziel werkt hij momenteel als WMO-chauffeur voor het school- en ouderenvervoer en is hij mantelzorger voor zijn 84-jarige moeder. En helemaal los laten zal hij de Anselbode nou ook weer niet, zegt hij dan. ,,Ik denk dat ik toch zo nu en dan nog eens een stukje schrijf. Maar dan niet omdat het nog moet. Maar gewoon als het een keertje kan.’’
Fotobijschrift:
René op het dak van Socio met ‘rugdekking’ van het Oude Kerkje, voor hem symbool van Eygelshoven en Anselbode. (Foto Wim Berendsen)