Door Wim Berendsen

Tot voor kort was het bijna dagelijks het meest besproken ‘hot item’ tijdens de talkshows op de Nederlandse televisie; de schade aan huizen in Groningen, veroorzaakt door verzakkingen ten gevolge van de aardgaswinning. Maar, hoe zit het op dit moment in Eygelshoven, met haar rijke geschiedenis van de twee steenkolenmijnen Laura en Julia? Om zo veilig mogelijk in de mijnen te kunnen werken, moest natuurlijk het grondwater weggepompt worden. Na de mijnsluiting bleef men hiermee doorgaan tot het midden van de negentiger jaren van de vorige eeuw. Het duurde niet lang of sommige huizen begonnen scheuren te vertonen en zo gebeurde dit ook aan de Anselderlaan in Eygelshoven. Deze week is Ivo Windmuller (48) aan het woord, die vertelt over hoe zijn woning door mijnwaterschade werd vernield en nu weer opgebouwd is tot misschien wel het stevigste huis van Eygelshoven.

Ivo Windmuller:

Mijn vader bouwde deze woning, mijn ouderlijk huis, in 1974. Nadat de gemeente gestopt was met het wegpompen van het mijnwater, steeg het grondwaterpeil en bereikte onze woning, zo ongeveer, in 2010. Daarna werden de eerste scheuren in ons huis zichtbaar. Je vraag, Wim, waarom specifiek, deze woning is terecht. De oorzaak is, dat onze kelder in het midden van de woning ligt.

Heb je het huis helemaal onderkelderd dan drukt het grondwater gelijktijdig tegen het hele huis en dan stijgt ook het hele huis. Maar onze woning heeft de kelder in het midden, dat betekent dat het grondwater eerst daartegenaan drukt en het huis helemaal uit zijn verband raakt.

Bij buren in deze straat, zonder kelder of die hun huis helemaal onderkelderd hebben, daar is nauwelijks of geen schade. Toen de eerste scheuren kwamen heeft mijn vader zich gemeld bij de gemeente en zij hebben toen een nulmeting gemaakt. In de jaren daarna begonnen op diverse plekken scheuren te ontstaan. Niet alleen in de buitengevel, maar ook binnen in het huis werden steeds meer scheuren zichtbaar. Dwars door de woonkamer scheurde de vloer en her en der kwamen er steeds meer scheuren in de muren. In de loop van de jaren werden deze scheuren steeds groter. Zo groot zelfs, dat je vanuit de woonkamer door de muur naar buiten kon kijken. Zelfs vogels hebben de scheuren gevonden om in de spouwmuur hun nestje te bouwen. In de winter valt er bijna niet tegen op te stoken.

Toen mijn vrouw Marieke en ik steeds meer scheuren opmerkten, hebben wij ons gemeld bij de gemeente Kerkrade. Zij hebben immers een zorgplicht voor hun inwoners. Zij kwamen kijken en brachten wederom keurig en wel de scheuren in kaart. Zoals al gezegd liet mijn vader een nulmeting laten maken en dat kon nu mooi als basis dienen voor deze nieuwe inspectie.

Na wat googelen op internet ontdekten wij ook de Stichting Calamiteitenfonds Mijnwaterschade in Maastricht, voor schade door mijnwater, waarvan de gevolgen gevaar kunnen opbrengen.

Deze stichting is gevestigd in Maastricht en wordt gefinancierd door het Rijk, de Provincie Limburg en de twaalf Zuid-Limburgse gemeentes. We deden een aanvraag en het duurde niet lang of er stond een bouwkundige van de stichting bij ons aan de deur. Hij was goed voorbereid, had satellietbeelden bekeken, waarop het hoogteverschil van het grondwater duidelijk te herkennen was.

Nadat hij het huis geïnspecteerd had, kwam hij vrijwel direct tot de conclusie dat hier sprake was van mijnwaterschade. Voor het verdere verloop waren er drie mogelijkheden. Ten eerste het injecteren van de bodem, tot op een bepaalde diepte, met een twee componentenhars om zo het huis te stabiliseren.

De meest rigoureuze oplossing was uiteraard afbreken, maar zover is het gelukkig niet gekomen. De stichting ging met een aannemer in zee, om de schade die het mijnwater had aangericht te herstellen.

We staan nu op een nieuwe vloer. De oude vloer is er door de aannemer helemaal uitgehaald. Er zijn dertig stalen pijlers, of misschien beter gezegd, stalen buizen, de grond in geboord tot op een diepte van zeven tot acht meter en volgestort met beton. Vervolgens werden er gaten in het fundament onder de muren geboord. Daarop werd ijzervlechtwerk gemonteerd. Vervolgens werden de dertig pijlers en de gehele kruipruimte volgestort met beton. Het was een giga-operatie, waar nog even bij opgemerkt moet worden, dat de voorgevel, raam en muur, eruit gehaald moesten worden om met het materiaal binnen te kunnen komen. Deze manier van werken wordt ook wel de ‘Tafelconstructie’ genoemd.

Inmiddels verblijven we alweer enkele maanden in Heerlen en hoewel de aannemer begint aan het afronden van het project, moet er door ons nog heel wat opgeknapt worden, voordat we weer in kunnen trekken.

Het Calamiteitenfonds Mijnwaterschade heeft ons goed geholpen met het stabiliseren van onze woning. Daarvoor zijn zij in het leven geroepen. Andere kosten die wij gemaakt hebben, zoals het verzakte terras vervangen, de gescheurde keuken vervangen, muren stukadoren en ga zo maar door, zijn natuurlijk voor onszelf. Maar dat neemt niet weg dat Marieke en ik in de toekomst wel eens in het stevigste huis van Eygelshoven wonen.”