De bakkerij en winkel van Wido en Brigitte Thuis ligt strikt genomen net buiten de grens van Eygelshoven aan de Haanraderstraat 74 in Kerkrade. Toch zien de meeste lezers Wido waarschijnlijk als een lokale ondernemer. Alleen al daarom is het meer dan de moeite waard om hem te interviewen voor deze Anselbode. Bovendien, zoveel kleine zelfstandige bakkers zijn er niet meer. Wido is bakker van de 3e generatie. Zijn vader was bakker en zijn opa Spijkers van moederskant ook. Die laatste begon in 1926 met bakken op de Strijthagermolen en verhuisde in 1936 naar de Haanraderstraat. Als Wido echter over een paar jaar met pensioen gaat, dan staat er geen 4e generatie klaar om het bedrijf over te nemen.

Wido heeft daar vrede mee. Zijn zoon en dochter hebben een andere richting gekozen, in de techniek en het management. Er is überhaupt onder jongeren niet zoveel animo voor het bakkersvak. Dat zal voor een deel te maken hebben met de werkuren van een bakker. “Ik sta om 2 uur ’s nachts op”, vertelt Wido. “Als eerste gaan dan de broodjes de oven in, die ik de avond van tevoren al heb klaargezet in de remrijskast.” Een remrijskast houdt het deeg koel, totdat het tijd is om het te laten rijzen. Er zit een timer op om de temperatuur op het juiste moment aan te passen. “Terwijl de broodjes bakken, ga ik het deeg maken voor de broden en voor de vlaaien”, vervolgt Wido. “Rond 7 uur ’s ochtends komt Brigitte met het ontbijt. Zij ruimt dan de winkel in. De rest van ochtend maak ik puddingbroodjes, spuit ik slagroom op en maak ik producten bij die bijna op zijn. Tot slot draai ik dan nog het deeg voor de broodjes die voor de volgende dag de remrijskast in moeten, dus pistolets en rozijnenbollen. Om 12 uur ga ik wat eten en de krant lezen. Rond 13 uur ga ik slapen tot ongeveer 16.30 uur. Dan ga ik meel afwegen voor de broden en de vlaaien van de volgende dag en beman ik de winkel, terwijl Brigitte gaat koken. Na het eten hebben we dan samen nog wat van de avond. Rond 22.30 uur ga ik dan weer slapen tot 2 uur.” Of het een gezond ritme is, weet Wido niet, maar het is in elk geval heel regelmatig. Wat hem betreft dus veel prettiger dan het werken in ploegendienst.

Op een doordeweekse dag bakt Wido zo’n 80 broden en 20 vlaaien. Bakkerij Thuis heeft veel vaste klanten. Toch is het soms lastig in te schatten hoeveel er op een dag verkocht gaat worden. Vroeger was dat gemakkelijker, omdat klanten een vast consumptiepatroon hadden, maar tegenwoordig is dat veel grilliger, volgens Wido. Hij heeft zelf geen echte voorkeur voor bepaalde producten. Er is niet één bepaalde taart die hij graag maakt. “Het leuke is juist dat het afwisselend is,” legt hij uit. “In deze tijd van het jaar bak ik veel met aardbeien, straks wordt het weer tijd voor speculaas en daarna zijn de strikken en Berliner bollen aan de beurt.” De aardbeien worden geleverd door Boerderijwinkel Pennartz aan de Haanweg in Nieuwenhagen. “Daar kopen we ook onze eieren”, vertelt Wido.

Wido heeft het vak geleerd aan de MTS Vakschool in Wageningen (nu de RijnIJssel Vakschool), dé plek om het bakkersvak te leren. Wido studeerde er voor bakker en pâtissier en woonde op kamers in het nabijgelegen Ede. Hij liep stage in Amsterdam, Eindhoven en Amstelveen en werkte daarna tweeënhalf jaar bij Kengen in Heerlen, voordat hij in 1990 de zaak overnam. De zaak bestond toen nog uit alleen een bakkerij zonder winkel, want Wido’s vader bezorgde brood aan huis. Al snel werd echter besloten om de winkel erbij te bouwen. In de eerste jaren stond de zus van Wido in de winkel.

Wido herinnert zich nog de oude Königswinter oven die zijn opa had gekocht en waarin ook Wido zelf de eerste jaren het brood en vlaaien bakte. Een Königswinter oven is een steenoven met bovenop een laag leem die de warmte vasthoudt. Die werd eerst gestookt met takkenbossen en later met stookolie die de brander voedde, die voor in de ovenmond werd geschoven. “Je moest de brander met de hand verplaatsen tijdens het bakken om de warmte gelijkmatig te verdelen”, legt Wido uit. “Dat moest allemaal op basis van ervaring, want er zat geen thermostaat in die oven. Het ging om ‘Fingerspitzengefühl’, wat vooral bij gebak best lastig was.” In 1997 kwam er een moderne oven met vijf etages, die gemakkelijker te vullen is zonder zwaar tilwerk.

Vergeleken met vroeger is het werk een stuk veiliger geworden en minder belastend. Wido mankeert gelukkig zelden iets. Dat is maar goed ook, want hij kan zich niet ‘ziekmelden’ en het werk aan een collega overlaten. Daar hebben Brigitte en hij bewust voor gekozen. Personeel in loondienst brengt extra kosten en zorgen met zich mee. “Het is een kunst om te groeien,” zegt Wido. “Maar het is evengoed een kunst om succesvol klein te blijven.” Het zijn wijze woorden, waarmee Wido verraadt dat hij niet alleen goed kan bakken, maar ook een verstandig ondernemer is. Ondernemer in Kerkrade, maar vooral toch ‘bij ons’ in Eygelshoven.